یـادِمان بـاشَد :
وَقـتی کَـسی را بـه خُودمـان وابَسـته کَـردیم ،
دَر بَـرابرَش مَـسئـولیـم …
دَر برابَـر اَشک هـایَش ..
شِـکَسـتن غُـرورَش ..
لَحـظه هـای شِکَـستَـنَش دَر تَـنهـایی وَ لَـحظـه‌های بـی قراریَـش …
وَ اَگر یـادِمان بـرَوَد ،
دَر جایـی دیگـر سَرنـوشت یـادِمان خـواهَد آوَرد …
وَ ایـن بار مـا خُود فَـراموش خـواهیـم شُد … !
چیـــز زیـــادی نمــی خـــواهـم.....
فقـــط کمــی گـــوش دهی....
انــدکی درک کنــــی..
و از ته دل ایـــن جملــــه را بگویـــی :
آرام بــــــاش......
مـــن کنـــــارتـــ♥ــم
به سلامتی اونی که آرزو بود
نفس بود
آرامش بود
رویا بود
...ولــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی
خاطره شد...!
بغض شد...!
درد شد...!
کابوس شد...!